مفهوم رنگ های سفید و سیاه در متافیزیک

رنگ های سفید و سیاه در متافیزیک علائم فعالیت خلاقانه هستند. رنگ سفید، علامت وجود رنگ است در حالیکه رنگ سیاه بیانگر عدم وجود رنگ می باشد. در این مطلب می خواهیم در مورد این دو رنگ صحبت کنیم و مفاهیمی که رنگ های سیاه و سفید در متافیزیک دارند را معرفی نماییم. اگر شما هم دوست دارید با این مفاهیم آشنا شوید، به ادامه مطلب مراجعه کنید.

پیشتر در پست مفهوم نور و رنگ در متافیزیک، در مورد ماهیت رنگ ها در متافیزیک و مفاهیمی که دارند صحبت کردیم. از بین تمام رنگ ها، دو رنگ سفید و سیاه، نسبت به سایر رنگ ها از مفاهیم گسترده تری در متافیزیک برخوردار هستند. به همین دلیل تصمیم گرفتیم در مطلبی جداگانه به صورت مفصل تر در مورد مفاهیم رنگ های سفید و سیاه در متافیزیک توضیح دهیم.

رنگ های سفید و سیاه در متافیزیک

رمز عجیبی در سیاه و سفید نهفته است که عمیق ترین رموز کیهانی را تحت تاثیر قرار می دهد. شیمیدان های باستان، تعالیم متعددی را در زمینه نیروهای متضاد موجود در رنگ های سفید و سیاه ارائه می داده اند و معتقد بوده اند که از امتزاج دو رنگ سیاه و سفید نتایج زیادی مترقّب است.

تعادل کامل بین این دو رنگ (یا علامت)، بنام “پولاریتی” خوانده میشود. “واقعیت” نیز یک “پولاریتی” میباشد. زمانیکه ما به این مرحله از تعادل برسیم زمین جدیدی خلق خواهد شد. از امتزاج سفید و سیاه، تكامل بشر به هدف خویش که – فرشته بودن است میرسد.

رنگ سفید، ” یانگ” است

سفید، حاوی همه رنگهاست. رنگ سفید، بیانگر جنبه مذكر الهی، در عصاره زندگی است. رنگ سفید، فعال، مثبت، افشا کننده، پرتحرک و تهییج کننده است. رنگ سفید، علامت روز کیهانی و هستی مطلق (ذات الهی) است.

اشعه توانای سفید، خیلی نگران درمان فیزیکی نیست، زیرا با روشنایی روحانی مرتبط است. تمرکز نور سفید در تاج سر میباشد. و نور سفید از راه غده مخروطی (صنوبری (چاکرای هفتم در تاج سر)، وارد میشود. رنگ سفید برای حفاظت جسم فیزیکی و ذهن بکار میرود.

در موارد فوریتی: لحظاتی وجود دارند که با محاصره کردن فرد توسط آرای” مربوط به نور سفید، حفاظت های معجزه گری بوقوع می پیوندد (مدیتیشن با نور سفید نیز، دارای اهمیت ویژه ای است؛ در این مورد به کتاب انواع مدیتیشن – کوندالینی و چاکراها”، مراجعه نمایید).

سنگهای سفید عبارتند از: موناسون ، أپال و مروارید

رنگ سیاه، “یین” است

سیاه، بیانگر جنبه مؤنث و کلا همه فرم هاست، عصاره زندگی میبایستی فرمی داشته باشد، تا از این طریق در سطح فیزیکی، بصورت قابل رؤیت در آید.

رنگ سیاه، بیانگر جنبه منفی (مؤنث)، مفعولی و پنهانی طبیعت است. رنگ سیاه، زمینه “لايتناهی”، قسمت نا آشکار، نهفته و پنهانی طبیعت است. بیانگر تاریکی کیهانی (شب کیهانی)، رموز توالد و تخیل است.

بالاترین حقایق برای کسانی آشکار میشود که شهامت گذشتن از وراء “صدا و سیما” را داشته باشند و بدرون تاریکی مطلق نفوذ کنند، که این تاریکی مقدمه ای است بسوی نور جاودانگی؛ خلا.

یکی از آموزشهای کهن “تائو “، چنین میگوید: “تاریکی در اندرون تاریکی، دروازه ای است بسوی همه راز و رمزها”

رنگ سیاه، تحت سلطه ستاره “سَتِرن” قرار دارد که در فرم بالاتر آن نشاندهنده رموز میباشد: “آنچه که فاقد شکل است، کار آن از درون است، ندیدنی و مشاهده نکردنی است”

سنگهای سیاه عبارتند از: تورمالین سیاه، جِت، کوآرتز دودی، آبسیدی یان (آبسیدی یَن)